Από το βιβλίο του Μιχάλη Χατζάκη: Ο Φασουλής και η Μάγισσα Μπαχλεβίτσα. Ο Ρεβιθούλης και ο Γίγαντας. Δύο παραμυθοδράματα για το έντεχνο Θέατρο Σκιών (Φιγούρες και σκηνικά). Εκδόσεις "Παρατηρητής", Θεσσαλονίκη 2000, παραθέτουμε το εξής απόσπασμα (σελ. 19-24):
Μιχάλη Χατζάκη
Μιχάλη Χατζάκη
Ο Φασουλής και η Μάγισσα Μπαχλεβίτσα (απόσπασμα)
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ 1η ΣΚΗΝΙΚΟ: Σπίτι της γιαγιάς Καλής και αρχές δάσους. ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΛΗ: (Ακούγεται εσωτερικά) Να προσέχεις Ελενίτσα μου, να προσέχεις πολύ, κοίταξε μην ξεμακρύνεις κατά το δάσος και πάθουμε καμία συμφορά. (Σιγά σιγά παρουσιάζονται πρώτα η Ελενίτσα κρατώντας ένα καλαθάκι και μετά η γιαγιά Καλή) ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Και βέβαια θα προσέχω γιαγιούλα μου, μην ανησυχείς καθόλου μα καθόλου για μένα. Θα σου μαζέψω τα ωραιότερα λουλούδια των αγρών, όλα τα χρώματα κι όλες τις μυρουδιές της φύσης. ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΛΗ: Αχ, εγγονούλα μου, ζωή να 'χεις και να σε χαίρομαι, όμως... ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Όμως, τι όμως γιαγιούλα; ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΛΗ: Όμως φοβάμαι, δε στο κρύβω. Αυτή η μάγισσα Μπαχλεβίτσα όλα τα ξέρει κι όλα τα καταλαβαίνει κι ήθελε πάντα να σε κάνει παραπαίδι της. Αρπάζει τα παιδιά και τα παιδεύει για τούτο και φοβάμαι μην ξεμακρύνεις απ' το δρόμο σου και πας κατά το δάσος. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Όχι, γιαγιούλα, στο υπόσχομαι, μονάχα στους αγρούς και στο μεγάλο δρόμο θα κόβω λουλουδάκια, πουθενά αλλού. (φεύγει τραγουδώντας) Τα λουλούδια της χαράς στους αγρούς θα πλέξω να στολίσω τ' όνειρο και σα φως θα παίξω πότε με τα σύννεφα που μας κρυφογνέφουνε, πότε με τους άνεμους που φυσούν και τρέχουνε. Τα λουλούδια της χαράς νεραϊδοστολίσματα στα μαλλιά της άνοιξης στου αγρού τα κύματα. (Η Ελενίτσα φεύγει) ΣΚΗΝΗ 2η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΛΗ: Ο Θεός να σε προστατεύει κοριτσάκι μου. Τίποτ' άλλο πια δε με κρατάει στη ζωή παρά η ευτυχία σου. Χάθηκαν οι γονείς σου κι απόμεινες στα χέρια μου σαν καλαμιά που την ορέγονται οι βοριάδες.
(Βλέποντας προς το μέρος της Ελενίτσας Άνοιξε γης τη λουλουδένια σου αγκάλησιγομουρμουρίζει) κι έρχεται να χωσιάσει τ' ορφανό. Κρίνα φρουρούς η μέριμνά σου ας βάλει μη λάχει και σ' αυτό το πρωινό το βρουν και το γητέψουνε κι αλί του μάγισσες κακοπάρουν την ψυχή του. (Η γιαγιά Καλή μπαίνει μες στο σπίτι) ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ 1η ΣΚΗΝΙΚΟ: Δάσος εφιαλτικό και σπίτι της μάγισσας Μπαχλεβίτσας (Παρουσιάζεται γελώντας σαρκαστικά) ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Οι πιστοί μου σύντροφοι, τα ζούδια και τα ερπετά, μου φέραν την καλύτερη πληροφορία. Η Ελενίτσα, λέει, έχασε το δρόμο της και χώθηκε στο δάσος. Κανένας τώρα πια δεν τη γλιτώνει από τα χέρια μου. ΚΟΡΑΚΙ: Κρα, κρα, κρα Μάγισσα κακιά... ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Έλα, λέγε λοιπόν, πού είναι, πού σεργιανοβολάει, ποιο δρόμο πήρε κι από πού χαμοπατάει. Θέλω να πέσει μες στα χέρια μου και τότε... Α! τότε δε θα ξανάβρει το δρόμο της επιστροφής. ΚΟΡΑΚΙ: Κρα, κρα, κρα Μάγισσα κακιά... ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Στο δαίμονα να πας, καταραμένο νεκροπούλι. Θα 'ρθει και σένα η ώρα σου που θα παρακαλάς για να γλιτώσεις τα φτερά σου. Σαν κόκορα θα σε ξεπουπουλιάσω. Εγώ 'μαι η μάγισσα η Μπαχλεβίτσα που αρπάζω τα παιδιά και τα κλειδώνω, τα βάζω και δουλεύουν μες στη γλίτσα, τ' αφήνω νηστικά και τα ξυλοφορτώνω. Είμαι κακιά, τα ορφανά παιδεύω, χτυπάω πάντα το καλό και το κακό χαϊδεύω. ΚΟΡΑΚΙ: Κρα, κρα, κρα μάγισσα κακιά... δώσ' μου μια σταλιά ψωμάκι για να κρατηθώ λιγάκι... ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Ξου, ξου, κολασμένο βρωμοπούλι, χάσου από τα μάτια μου. Μονάχα αν βρεις την Ελενίτσα, θα ξαναφάς. (Το κοράκι φεύγει)
| ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ:
Λύκοι, καπλάνια, ερπετά σκοτάδια, βόγγοι, ουρλιαχτά βατράχου πόδι, γλώσσα φιδιού φως νεκρικό του φεγγαριού, εγώ σας προσκαλώ η Μπαχλεβίτσα να πιάσουμε μαζί την Ελενίτσα. Χα, χα, χα, δε μου γλιτώνεις πια με τίποτα... Και η γιαγιά σου μοναχή δάκρυα θα χύνει σα βροχή. (Μπαίνει στην παράγκα της) ΣΚΗΝΗ 2η (Ακούγεται η φωνή της Ελενίτσας εσωτερικά) ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Γιαγιά Καλή, γιαγιά Καλή... (παρουσιάζεται) Ω! Θε μου νύχτωσε και δεν μπορώ να ξαναβρώ το δρόμο μου. Άραγε η γιαγιά μου η Καλή θα φτάσει πιο μπροστά από τη μάγισσα Μπαχλεβίτσα; Φοβάμαι και κρυώνω. Μακάρι να βρισκόταν ένας άνθρωπος για να μου δείξει πού να πάω. ΣΚΗΝΗ 3η (Η μάγισσα Μπαχλεβίτσα παρουσιάζεται σιγά σιγά) ΕΛΕΝΙΤΣΑ: (Τη βλέπει και ξαφνιάζεται) Ποι είστε 'σεις; ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: (Κάνει πως δεν ακούει) Πώς είπες κόρη μου; ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Λέω ποια είστε. Παρουσιαστήκατε σαν αερικό, σα φάντασμα. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Βότανα, γιατρολούλουδα κι ό,τι καλό μας βγάζει η γης χαμομαζεύω κόρη μου, για να 'βρει ανακούφιση η ανθρωπότητα. Πώς βρέθηκες εδώ μέσα στην ερημιά, στο άγριο δάσος; ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μάζευα μαγιολούλουδα και πήρα λάθος δρόμο. Τώρα θ' ανησυχεί στο σπίτι η γιαγιά μου... ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Θ' ανησυχεί; Γιατί, φοβάται τίποτα; ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Τη μάγισσα Μπαχλεβίτσα. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Α! τη μάγισσα Μπαχλεβίτσα... Δίκιο έχει, είναι πολύ κακιά! Εγώ όμως θα σε σώσω από δαύτη. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Στ' αλήθεια; Θα με πάτε στη γιαγιά μου; ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Και βέβαια, αλλά πρώτα πρώτα πρέπει να σε κρύψω μες στο σπίτι μου. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Κι αν λέτε ψέματα; Αν είστε ένα αερικό του δάσους; ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Ποτέ δε λέω ψέματα εγώ. Έλα, δώσ' μου το χέρι σου. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Όμως δεν ξέρω, έχετε κάτι απάνω σας που με φοβίζει. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Από το φως του φεγγαριού τρομάζεις κόρη μου. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Και η φωνή σας, η φωνή σας είναι πολύ άγρια. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Απ' τον αντίλαλο του δάσους, κόρη μου. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Και τα νύχια σας, τα νύχια σας είναι πολύ γαμψά. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Από τα βότανα και τ' άγρια χορτάρια. Έλα, έλα να σε κρύψω μες στο σπίτι μου... ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Μου λέτε την αλήθεια; ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Μα και βέβαια. Και βέβαια... (Την αρπάζει) Έλα παλιοθήλυκο και τώρα πια δε μου ξεφεύγεις απ' τα χέρια μου. Στα χέρια σε κρατώ ροδόσταμο της νιότης και με κρυφές τσιμπιές θα σε κορφολογήσω Μια μάγισσα κακιά θε να σε κάνω πρώτης κι άσκημη και γριά στερνά θε να σ' αφήσω. Καπλάνια κι αλεπές, κοράκια και τριβόλια ζούμπερα, ερπετά θα τρέχουνε μαζί σου με μαύρες πινελιές του ζόφου τα διαβόλια θα σβήνουν τις χαρές στη σύντομη ζωή σου. Θα γίνεις μια γριά, μια μέγαιρα, μια λάμια και μόνη θα γυρνάς σε λόγγους και ποτάμια με ξέπλεκα μαλλιά φιδίσια να κοιτάνε πότε θα κοιμηθείς για να σε φάνε. ΕΛΕΝΙΤΣΑ: Βοήθεια, βοήθεια, σώσε με γιαγιά Καλή, βοήθεια. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Μπρος, μέσα γρήγορα και 'δώ στο δάσος δε σ' ακούει η γιαγιά σου. Τώρα είσαι δική μου, παντοτινά δική μου. Κανένας, μα κανένας δεν μπορεί πια να σε σώσει. (παρουσιάζεται το κοράκι) ΚΟΡΑΚΙ: Κρα, κρα, κρα, μάγισσα κακιά, ό,τι σπέρνεις θα θερίσεις και θα διπλομαρτυρήσεις. ΜΠΑΧΛΕΒΙΤΣΑ: Ξου, ξου κοράκι πονηρό φεύγα μη μείνει ούτε φτερό απ' το χοντρό λαιμό σου και τρισαλίμονό σου. (Μάγισσα και Ελενίτσα μπαίνουν μες στο σπίτι. Το κοράκι φεύγει από την πλευρά του δάσους κράζοντας) ΚΟΡΑΚΙ: Όσο κι αν κράει η νύχτα και του ζόφου το φεγγάρι, τ' άσπρο θάμπος της αυγούλας πάλι θα ξαναπροβάλει. ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΡΑΞΗΣ |
